KİTAPEVİNDEN KAFAYE

Yemekle ve mutfakla olan ilgim devamındaki yolculuğum 1992’de 24 Şubat Kitabevi’ni kafeye dönüştürmekle başladı. Daha önce kitabevi ve kırtasiye hizmeti veren kurumumuzda, sabah elemanlarının işyerinde kahvaltı yapmasıyla her sabah kitabevine uğrayan dostlarımızın o kahvaltıyı paylaşmaları zihinlerde kafe fikrini geliştirdi. 

Başta Dr. Ayşe TOLUN ablamın da her defasında “ne zaman açıyoruz kafeyi?” beklentisi, annemin itirazları, “biz Laz’ız, parayla yemek yedirmeyiz” karşı duruşuyla da olsa beni cesaretlendiren dostlarla kültür yolculuğuna yemeği de katarak tadilatla işe başladık.

Kırtasiyeyi, bu işi yapan meslektaşlara dağıttım. Orijinal el ürünleri ile vitrinleri donatıp minimal, özgün donatılarla döşeyip ilk müşterilerimi kabul etmeye başladım.

Önceden belirttiğim gibi mutfak – yemek benim yaşamımda çok da etken öge değildi. Trabzon’da eski- den evlerde yemek yenir, pastaneden de pasta alınırdı. Restoranlar zamanla çoğaldı. Evlerin uzak oluşu ve yazın köylere göçen aileler nedeniyle sonradan restoranlar daha çok  önem kazandı.

Evde babaannem ve annem yemek yapardı. Bacılar gelip makarna keserdi. Köyden yufkalarımız gelirdi. Mangalda kızartılan börekler mis gibi kokardı.

Bundan sonraki yazılarımda özellikle Trabzon yemek ve mutfak kültürünü değerli okuyucularla paylaşmak, sıcacık ortamlarda mis gibi kokuları hatırlamak ve hatırlatmak umuduyla...